کد مطلب:68599 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:342
پس از بیست و پنج سال خفقان كه می رفت نسلهای جدید را از غدیر بی خبر گذارد، در زمان خلافت ظاهری امیرالمؤمنین علیه السلام، آنحضرت برای احیای غدیر اقدامات اساسی فرمود. در چنان شرایط حساسی كه غدیر می رفت تا جان تازه ای به خود گیرد، نیاز به عده ای از حاضران در غدیر بود كه با شهادت به آنچه خود در آن حضور داشته اند و بچشم خود دیده اند مؤیِّد سخنان حضرت در پیشگاه مردمی باشند كه در اثر تبلیغات سوء دشمنان از صاحب غدیر فاصله پیدا كرده اند و بسیاری از باورها برایشان در مرحله ی ابتدائی است. امیرالمؤمنین علیه السلام در میدان بزرگ كوفه مجلس مهمی تشكیل دادند كه در آن عده ی قابل توجهی از حاضرین غدیر بودند. حضرت در حضور آن جمعیت انبوه كسانی را كه در غدیر حاضر بوده اند و منصوب كردن آنحضرت را بچشم خود دیده اند، قسم داد كه برخیزند و شهادت دهند. عده ای كه حداقل سی نفر می شدند برخاستند و به آنچه دیده بودند شهادت دادند. در این میان هشت نفر كه همه حضور آنان در غدیر را می دانستند برای شهادت برنخاستند. وقتی حضرت از آنان علت را پرسید، بهانه آوردند كه فراموش كرده ایم! و گویا طوری فراموش كرده بودند كه با یادآوری هم به خاطرشان نیامد!!! [صفحه 30] در اینجا حضرت فرمود: اگر در این بهانه ای كه می آورید دروغ می گویید و عذر بیجا تراشیده اید خدا شما را به بلایی مبتلا كند كه برای همه ی مردم آشكار و ثابت شود. سپس برای هر یك بلای خاصی را ذكر كردند و مجلس پایان یافت. همه ی هشت نفر به بلاهایی كه حضرت فرموده بود گرفتار شدند و بین مردم به نفرین شده ی امیرالمؤمنین علیه السلام معروف گردیدند. این بلای الهی بر منكرین غدیر به معنای اتمام حجت الهی و اثبات پشتوانه ی خدایی برای غدیر بود و نتیجه ای كه از آن گرفته شد این بود كه اگر شاهدان غدیر با بهانه ی دروغین برای شهادت به پا نمی خیزند ولی این خداوند است كه با رسوا كردن آنان، برای غدیر شهادت می دهد. [صفحه 31]
.
صفحه 30، 31.